Sunday, September 30, 2007

बोलायच खुप असत मला

बोलायच खुप असत मला
पण बोलणं मात्र जमत नाही.......
दुखवल जात आम्हाला
दुखवता आम्हाला येत नाही.....
खोट खोट हसता हसता
रडता मात्र येत नाही............
दुःखात सुख अस समजता
दुःख ही फिरकत नाही...........
बरोबर बरेच असतात
पण एकटेपणा काही सोडत नाही........
चार शब्द सांगतो
पण कोणी ऐकतच नाही............
ज्यांना आम्ही मित्र मानतो
मित्र ते आम्हाला समजतच नाहीत

Friday, September 28, 2007

काही माणसे असतात खास,,,

काही माणसे असतात खास
जि मैत्रीने खांद्यावर हात टाकतात,
दुःख आले जिवनात तरीही
कायम साथ देत राहातात.

काही माणसं मात्र
म्रुगजळाप्रमाणे भासतात,
जेवढे जवळ जावे त्यांच्या
तेवढेच लांब पळत जातात.

काही माणसे ही गजबजलेल्या
शहरासारखी असतात,
गरज काही पडली तरच
आपला विचार करतात,
बाकीच्या वेळी ति सारी नाती विसरतात
काही हवे असेल स्वतःला तर तुम्हाला मित्र मित्र करतात.

मात्र काही माणसं ही
पिंपळाच्या पानासारखी असतात,
जाळी झाली त्यांची तरी मनाच्या
पुस्तकात आयुष्यभर जपून ठेवाविशी वाटतात.

Wednesday, September 26, 2007

प्रेमात पडलं की

प्रेमात पडलं की सारेच जण
कविता करायला लागतात
खरं सांगायचं तर थोडसं
वेड्यासारखंच वागतात.

यात काही चुकीचं नाही
सहाजिकच असतं सारं
एकदा प्रेमात पडलं की
उघडू लागतात मनाची दारं

मनातल्या भावना अलगद मग
कागदावरती उतरतात
डोळ्यांमधील आसवंसुद्धा
शब्द होऊन पसरतात

रात्रंदिवस तिचेच विचार
आपल्याला मग छ्ळू लागतात
न उमजलेल्या बरयाच गोष्टी
तेव्हा मात्र कळू लागतात.

डोळ्याशी डोळा लागत नाही
एकाकी रात्री खायला उठतात
ओठांपाशी थांबलेले शब्द
कवितेमधून बाहेर फुटतात

गोड गोड स्वप्नं बघत मग
रात्र रात्र जागतात
प्रेमात पडलं की सारेच जण
कविता करायला लागतात......

Tuesday, September 25, 2007

जय महाराष्ट्र

विदेशी कपडे घातले तरी
हृदय अजून मराठी आहे
तोडून तुटत नाहीत
या मजबूत रेशीम गाठी आहेत

पिझा, बर्गर खाल्ल्यावरही
पोट पुरणपोळीच मागतं
ईंग्रजी पुस्तकं वाचली तरी
मन मराठी चारोळीच मागतं

मात्रुभूमि सोडली की
आईपासून दूर गेल्यासारखं वाटतं
भाषा सोडली की
अस्तित्व हरवल्यासारखं वाटतं

वडाची झाडं मोठी होऊनही
परत मात्रुभूमिकडे झुकतात
कितीही दूर गेलं तरी
पाय परत मात्रुभूमिकडेच वळतात

काहीही बदललं तरी
हृदय अजून मराठी आहे
तोडून तुटत नाहीत
या मजबूत रेशीम गाठी आहेत
========================
वाघाच्या जबड्यात घालूनी हात
मोजती त्याचे दात
हीच मराठ्यांची जात
जय महाराष्ट्र
========================

Wednesday, September 19, 2007

अशा या बायका!

* तुम्ही त्यांची स्तुती केलीत,
तर म्हणतात, तुम्ही खोटारडे आहात

* तुम्ही स्तुती केली नाहीत,
तर म्हणतात, मेल्याला माझं कौतुकच नाही

* तुम्ही बोलू लागलात,
तर म्हणतात, गप्प बसा, माझं ऐका

* तुम्ही गप्प बसलात,
तर म्हणतात, मुखदुर्बळच आहे आमचं ध्यान

* तुम्ही योग्य वेळ साधून मुका घेतलात,
तर म्हणतात, जरा सभ्यपणे वागा

* तुम्ही योग्य वेळ साधली नाहीत,
तर म्हणतात, असा कसा हा नेभळटराव

* तुम्ही त्यांचं सगळं ऐकलंत,
तर म्हणतात, होयबा बनू नका

* तुम्ही ऐकलं नाहीत, तर म्हणतात,
जर्रा समजून घेत नाहीत मला

* तर अशा या बायका...
यांच्याबरोबर जगणं कठीण...
आणि... ...
त्यांच्याशिवाय जगणं...
.
.
.
.
त्याहून कठीण!!!

Wednesday, September 12, 2007

मैत्री

मैत्री करणारे खूप भेटतील
परंतू निभावणारे कमी असतील
मग सांगा, खरे मित्र कसे असतील?

कधी भांडणाची साथ, कधी मैत्रीचा हात
कधी प्रेमाची बात, अशी असते निस्वार्थ मैत्रीची जात

या मैत्रीचा खरा अर्थ केव्हा कळतो?
नेत्रकडा ओलावल्या अन शब्द ओठांवरच अडखळला
मित्र या शब्दाचा अर्थ तो दूर गेल्यावर कळला

आपल्यावर जीवापाड प्रेम करणारं
सुख-दु:खाच्या क्षणी आपल्या मनाला जपणारं
जीवनाला खरा अर्थ समजावणारं
अशी असते ती मैत्री

Thursday, September 6, 2007

बा॓लताना जरा सांभाळून...

बा॓लताना जरा सांभाळून...
शब्दाला तलवारीप॓क्षा धार असत॓,
फरक फक्त एवढाच की,
तलवारीन॓ मान तर,
शब्दांनी मन कापल॓ जात॓
जरी तलवारीच्या जखम॓तून रक्त
आणि शब्दांच्या जखम॓तून अश्रू...
य॓त असल॓ तरी,
दा॓घांपासून होणारी व॓दना मात्र सारखी असत॓.
म्हणून सांगतो शब्द जरा सांभाळून...
शब्दाला तलवारीप॓क्षा धार असत॓
शब्दच माणसाला जोङतात आणि
शब्दच माणसाला तोङतात
ह॓ शब्दच आह॓त, त॓ कधी रामायण
तर कधी महाभारत रचतात
तुझ्या एका शब्दावर माझ॓ सर्वस्व अवलंबून आह॓
तुझ्या एका शब्दावर माझ॓ हसण॓
तर, तुझ्या एका शब्दावर
माझ॓ रडण॓ अवलंबून असत॓.
म्हणून म्हणतो शब्द जरा सांभाळून...
शब्दाला तलवारीप॓क्षा धार असत॓...

Wednesday, September 5, 2007

Marathi Shayari ( Naughty )






Tuesday, September 4, 2007

स्वप्नातल्या गाठीभेठी

कधिकाळी जुळलेल्या स्वप्नातल्या गाठीभेठी
आज आठवणी होऊन सामोर्‍या आल्या
थोडेसे पाणी या कोरडया डोळयात
पण बराचसा आधार मनात देऊन गेल्या

आज त्यांना मी काहीच नं बोलता जाऊ दिले
मनातं नसतानाही ओघळणारे अश्रू पाहू दिले
आता मात्र चित्र माझ्या जीवनाचे आज पुन्हा एकदा सजवतो
आणि साज म्हणून या आठवणींनाच रंगं बनवीन म्हणतो

आठवतात ते दिवस अगदी कालच घड्ल्यासारखे
दोघचं घडवत होतो शिल्प स्वप्नांचे जणू जिवंत असल्यासारखे
स्वप्नांच्या छायेत आज पुन्हा एकदा विसावतो
आणि शीतल म्हणून या आठवणींनाच सावली बनवीन म्हणतो

देहभांन विसरायचे ते दिवस होते पावसाचे
हातात हात गुंफून फुलताना एकरुप होवून झुलायचे
ओल्याचिंब गारा आज पुन्हा एकदां वेचतो
आणि ओल्या म्हणून या आठवणींनाच सरी बनवीन म्हणतो

त्या दिवसांनी दिली कष्टाला स्फूर्ती, यशाला आनंदाची आसवे
चार गूंज मायेचे उन्हात चांदणे शिंपडल्यासवे
अनुभवण्या स्पर्शही आज पुन्हा एकदां धजतो
आणि ऊब म्हणून या आठवणींनाच कुस बनवीन म्हणतो

नसले उद्या सोबत्त कोणी तरी नसतील आठवणी सर्वस्व
वेदनेतले सुख शोधत असेल विवेकाचे वर्चस्व
आयुष्याचे आव्हान आज पुन्हा एकदां स्वीकारतो
आणि ध्येयं म्हणून या आठवणींचे अस्तित्वच नाकारीन म्हणतो...........
आणि ध्येयं म्हणून या आठवणींचे अस्तित्वच नाकारीन म्हणतो............

बघ माझी आठवण येते का??

बघ माझी आठवण येते का??
मुसळधार पाऊस......
ऑफिसच्या खिडकित उभी राहून पहा...
बघ माझी आठवण येते का..
हात लांबव तळहातावर घे पिसीचे कीबोर्ड.
इवलासा मेल वाचून बघ...
बघ माझी आठवण येते का????

वाऱ्याने उडनारे फाईल मधले पेपर्स सांभाळुन ठेव.
डोळे मिटुन घे.तल्लीन हो.
नाहीच आठवल काही तर मेल चेक कर.
इनबॉक्स वर ये.तो भरलेला असेलच.
मग वाचू लाग.
माझे कंटाळवाणे फ़ॉरवर्ड वाचुन घे.
वाचत राहा मेल संपेपर्यंत.
तो संपनार नाहीच.
शेवटी मेल बंद कर.डिलीट करु नकोस.
फ़ॉरवर्ड करु नकोस.
पुन्हा त्याच इनबॉक्स वर ये.
आता दुसऱ्या मेलची वाट बघ.
बघ माझी आठवण येते का???.

घड्याळात पाच वाजतील.
तुला निघायची घाई असेल.
तितक्यात एक मेल येईल.
तू तो इच्छा नसतानाही उघडून बघ.
तो विचारील तुला मेल न करण्याचे कारण.
तु म्हण सर्व्हर डाऊन होता.
मग थोडे मेल फ़ॉरवर्ड कर..तुही वाच.
तो पुन्हा फॉरवर्ड करेल.
तू तो डीलीट कर.
एखादी कविता वाच.
बघ माझी आठवण येते का???

मग निघायची वेळ होईल.
तो म्हणेल काळजी घे स्व:ताची..,
मग तुही तसेच लिही.
मेल मागून मेल येतील.
फॉरवर्ड मागुन फॉरवर्ड होतील.
शेवटी सगळे डीलीट कर.
बघ माझी आठवण येते का???

ती - पहिल्या प्रेमाची संहिता

आज़ तुझा वाढदिवस. गेली चार वर्षे आज़च्या दिवशी मी तुझ्यापे़क्षाही जास्त आनंदित असायचो. आज़ही आहे. फोनवरून शुभेच्छा देणं, एस एम एस करणं, आणि वर्गात भेटल्यावर पुन्हा शुभेच्छा देणं... वेडेपण वाटायचं सगळं. आज़ फोन करायचा म्हटला, तर नंबर दिलेला नाहीस; मेल केला, तर उत्तर देशील की नाही माहीत नाही. खरंच का एका वर्षात सगळं इतकं बदलून ज़ातं?
आज जेव्हा मी हे सगळं स्वत:शी बोललो, तेव्हा वाटलं, का बरं हा खुळेपणा माझ्याकडून वारंवार होतोय? पण या मुलीने माझ्या आयुष्यावर उमटवलेला ठसाच असा आहे, की तो पुसला ज़ाणं शक्यच नाही; आणि हे मला चांगलंच माहीत आहे. देवाने मला अशा प्रकारे बनवलं आहे, की मनातल्या भावना ज़शा आहेत तशाच आणि पूर्णपणे व्यक्त केल्याशिवाय मला स्वस्थता लाभत नाही. मग त्यावेळी या सगळ्याचा सारखा सारखा विचार करून काय़ मिळणार आहे, काय़ बदलणार आहे, बाज़ूला ढीगभर अभ्यास पडलाय, प्रॉजेक्ट्स पडलीयेत, संशोधन पडलंय त्याचं काय करायचं, असे व्यावहारीक विचार माझ्या डोक्यात येत नाहीत. गंमत म्हणजे मला या व्यवहाराची अपरिहार्यता आणि आत्यंतिक महत्त्व दोन्ही कळतं; पण हे व्यवहार यशस्वी होण्यासाठी आवश्यक असणारं भावनिक चातुर्य माझ्याकडे आहे की नाही, असा प्रश्न पडून ज़ातो. आणि हिच्यापुढे तर माझं स्वत:चं अस्तित्त्वच मी विसरून ज़ात असे; हे सगळे प्रश्न तर साधे व्यावहारीक प्रश्नच आहेत, बाकी काही नाही.
असं काय आहे हिच्यात ज्यामुळे मी हिच्याकडे आकृष्ट झालो? केवळ गोडगोजिरं रंगरूप, बोलके डोळे नि लोभसवाणं हसू, साधाभोळा मनमिळावू स्वभाव? फक्त इतकंच नाही, तर बरंच काही. ती मला एक माणूस म्हणून आवडते. हिचं केवळ बाह्यरूप किंवा एखादा विशिष्ट गुणविशेष यांच्या प्रेमात मी कधीच नव्हतो. मी प्रेम केलं तिच्या माणूस असण्यावर. तिच्या फक्त गुणांवरच नाही, तर दोषांवरही. अंतर्बाह्य. तिनं मला बदललं. अप्रत्यक्षपणेच. केवळ ती दुखावली जाऊ नये, म्हणून मी माझ्या हट्टी स्वभावात सुधारणा करण्याचे प्रयत्न केले. संयमात म्हणा किंवा संयमित वागण्यात लक्षणीय वाढ केली. या सगळ्याचा मला माझ्या व्यक्तिमत्त्व विकासासाठी एकूण फायदाच झाला. माझ्यातल्या कलागुणांची ज़ोपासना व्हायला किंवा सकारात्मक वृद्धी व्हायला तिचं आज़ूबाज़ूला असणं कारणीभूत होतंच. माझ्यातलं संगीत तिच्या श्रवणभक्तीसाठी आणि तिने वाजवलेल्या टाळ्या ऐकण्यासाठी खुलायचं. माझ्यातल्या अभिनेत्याबरोबर तिच्यातल्या अभिनेत्रीची ज़ोडी छानच ज़मायची. तिने माझी चित्रं बघितली नाहीत अज़ून म्हणून! नाहीतर माझ्या चित्रांमध्ये तिचे रंग तिला नक्कीच दिसले असते. मी लिहिलेल्या कवितांमधून सुद्धा शब्द बनून तीच उतरायची. आज़ही माझ्या गझलांमधून ती मला भेटतच असते.
काय आहे इतकं तिच्यात? आपल्या वागण्याबोलण्याने, स्वभावाने, कृतीने आणि केवळ आज़ूबाज़ूला असण्यानेच इतरांना प्रेरित करणारी अजब जादू आहे. योग्य प्रकारे उत्तेजित केल्यावर नि पुरेसा विश्वास निर्माण केल्यावर आपले म्हणणे स्पष्टपणे मांडण्याची हातोटी आहे. चिकित्सक, अभ्यासू वृत्ती आहे. मेहनती स्वभाव आहे. मित्रपरिवाराबरोबर मौज़मजा करण्यात, छान वेळ घालवण्यात तर ती पुढे असतेच, पण जिकडे या सगळ्याला आवर घालून अभ्यास किंवा तत्सम आवश्यक कामं उरकायला पाहिज़ेत, तिकडे त्यानुसार वागण्याचं कसबसुद्धा आहे. सांघिक वृत्ती आहे. पण...
... आत्मविश्वास हवा तितका प्रबळ नाही. इतरांचे वरकरणी साधेसोपे वाटणारे, पटणारे मुद्दे चटकन मान्य करून त्यामुळे प्रभावित होण्याचा काहीसा बुज़रेपणा आहे. तिची काहीशी अशक्त निर्णयक्षमता हा त्याचाच परिणाम असावा. स्वतंत्र विचार करण्याची क्षमता नाही, असे नाही; ती अधिक सक्षम होणे गरज़ेचे आहे. कोणताही माणूस परिपूर्ण नसतो. तीही नाही आणि मीही नाही. मात्र ती आयुष्यभरासाठी माझी ज़ोडीदार होणं माझ्या तसेच तिच्या गुणवृद्धीसाठी आणि दोष दूर करण्याच्या दृष्टीने नेहमीच हितावह ठरणार आहे, अशी माझी खात्री होती. आयुष्यभर तिच्याकडून प्रेरणा घेणं आणि तिचा स्वत:पेक्षा जास्त, जिवापाड सांभाळ करणं ही परस्परपूरक उद्दिष्टं आमच्या आनंदी सहजीवनाचं बीजारोपण करतील, अशी भाबडी आशा मला दिसली. माझी तिच्यातली भावनिक गुंतवणूक कदाचित याचंच फलित असावी. रंगवलेली कित्येक स्वप्नं हा त्याचा परिपाक. आणि तिलाच आयुष्यभराच्या ज़ोडीदाराच्या भूमिकेत पाहणं, ही माझ्या प्रेमाची फलश्रुती.
मात्र जितक्या तीव्रतेने मी तिच्यात स्वत:ला गुंतवलं त्याच्याशी मिळत्याज़ुळत्या किंवा त्याहून जास्त तीव्र भावना तिच्या बाज़ूने नव्हत्या, नाहीत. आणि हे तिने मला जेव्हा सांगितलं तेव्हा मी स्वत:ला वेळीच सावरण्याच्या खूपच पलीकडे गेल्याची ज़ाणीव झाली. परिणामी आज़ही प्रसंगी मी माझ्या दैनंदिन व्यवहारांपेक्षा तिच्यातच जास्त अडकल्याचा पुसटसा भास होऊन ज़ातो. मला खरं तर ती हे आधीच सांगणार होती; पण अभ्यास, परीक्षा, अभ्यासेतर सांस्कृतिक नि तांत्रिक कार्यक्रम आणि दैनंदिन धबडग्यात हे मोकळेपणाने बोलायचा वेळच नाही मिळाला. एकच गोष्ट चांगली झाली की जे वास्तव आहे ते स्पष्टपणे समोर आल्याने अधिक स्वप्नरंजन करण्यात नि स्वत:ला त्यात गुरफटून घेण्याची वेळच आली नाही. खंत एकाच गोष्टीची वाटते, की हे सगळं तिने मला प्रत्यक्ष भेटून सांगितलं नाही. इकडे येण्यापूर्वी तिला डोळे भरून पाहून घ्यायची नि ती अविस्मरणीय संध्याकाळ कॉफ़ीचे घुटके घेत निवांत घालवण्याची संधी तिने मला का दिली नाही, याचं उत्तर काही सापडत नाही. तिला तिचा नकार स्पष्टपणे आणि त्याहून महत्त्वाचं म्हणजे मोकळेपणाने, नि:संकोचपणे मांडता यावा, केवळ म्हणूनच मीही प्रत्यक्ष भेट टाळली. मी खिन्न मनानं उच्च शिक्षणासाठी अमेरिकेला चाललोय, हे तिच्याने बघवलं नसतं, असं म्हणाली; पण त्यात कितपत तथ्य होतं, की प्रत्यक्षपणे बोलणं तिला अवघड गेलं असतं म्हणून टाळलं?...अनेक अनुत्तरीत प्रश्न. माझं पहिलंच आणि शेवटचं प्रेम आमच्या मैत्रीच्या आड तरी यायला नको, असं मनापासून वाटत होतं; पण मंदावलेला संपर्क, मेलला उत्तर न पाठवणं, बदललेला दूरध्वनी क्रमांक न कळवणं, या सगळ्यातूनही मला माझी उत्तरं शोधता येऊ नयेत, इतका मठ्ठपणा माझ्यात कसा काय आला, याचंच आश्चर्य वाटतं :) ती दुसऱ्या कुणामध्येतरी अडकल्याचं कळल्यावर त्या नशीबवान "दुसऱ्या"बद्दल किंचितसा हेवा वाटला खरा, पण तिचा आनंद ज़र त्यातच आहे, तर माझ्यासाठीही तिच्या आनंदापेक्षा दुसरी महत्त्वाची गोष्ट दुसरी नाही. ती सदासर्वदा आनंदी, सुखीसमाधानी राहो, अशी प्रार्थना मी दररोज़च करतो.
आज़ तिचा वाढदिवस. मी पाठवलेलं शुभेच्छापत्र तिला मिळालं की नाही, तिने ते पाहिलं की नाही, माझा मेल तिने वाचला की नाही, काही माहीत नाही. मी आपलं नेहमीसारखं take care and be in touch लिहून मोकळा झालोय :D आणि त्याचबरोबर खुळ्यागत माझ्या वाढदिवसादिवशी तिने मला का म्हणून मेल पाठवला असेल, याचा विचारही करतोय (उगीचंच!)
कितीही काही झालं, तरी शेवटी हे फुलपाखरूसुद्धा माझं स्वत:चंच. जिवापाड ज़पलेलं, त्याच्यावर स्वत:पेक्षा जास्त प्रेम केलेलं. अनेक अविस्मरणीय रंग बोटांवर सोडून अलगद उडून गेलेलं. कदाचित पुन्हा न फिरकण्यासाठीच! त्याला पाहिलं, की किशोरकुमारचे शब्द कानात धिंगाणा घालतात -

तेरे बिना ज़िंदगी से कोई शिकवा तो नही
तेरे बिना ज़िंदगी भी लेकिन जिंदगी नही
माझ्याच एका गझलेतील काही ओळी यावेळी आठवल्याशिवाय राहत नाहीत -
गर्दीत आठवांच्या झाले उदास जीणे
विसरू कसा तुला मी? थांबेल श्वास घेणे
तू एकदा नव्याने ये ना मिठीत माझ्या
मी लांबवीन माझे मजलाच त्रास देणे

मराठी मुलगी

company मधे अनेक mod मुली असतात,
पण जी गोड लाजते,
ती मुलगी मराठी असते.

company मध्ये मुली short top घालतात.
पण जी पाठ दिसू नये म्हणून top खाली ओढते,
ती मुलगी मराठी असते.

company मध्ये मुली jeans घलुन येतात,
पण जि jeans बरोबर पायात पैजण घालते,
ती मुलगी मराठी असते.

कंपनीमधे अनेक मुली असतात
पण वात्रटपणा केल्यावए कानाखाली वाजवते
ती मुलगी मराठी असते

कॉलेजमधे अनेक मुली असतात
स्वतःच्या नोट्स सहज दुसरयाला देते
ती मुलगी मराठी असते

शॉपींगलाही अनेक मुली जातात
खर्चाचा विचार करुन फ़क्त कानातलं घेऊन येते
ती मुलगी मराठी असते