Sparsh

Prem Preyasi

Prem

आई, तू आहेस म्हणूनचं माझ्या

आई, तू आहेस म्हणूनचं माझ्या
अस्तित्वाचं इथे नांदणं आहे
संस्कारांच्या असंख्य चांदण्यांनी
हृदयाच्या आभाळभर गोंदणं आहे

आई, तुझ्या रागवण्यातही
अनूभवलाय वेगळाच गोडवा
तुझ्या मायेच्या नित्य नव्या सणात
फिका पडतो दसरा नि पाडवा

आठवतं तापाने फणफणायचो तेव्हां
तू रात्रभर कपाळावर घड्या घालायचीस
सर्वत्र दिवे मिणमिणू लागायचे, तरी
तुझ्या डोळ्यातली ज्योत एकटीच लढायची

एकदा जरासं कुठे खरचटलो
आई, किती तू कळवळली होतीस
एक धपाटा घालून पाठीत
जख्मेवर फुंकर घातली होतीस

जख्मं ती पुर्ण बुजली आता
हरवून गेली त्यावरची खपली
तो धपाटा, ती फुंकर, ती माया
ती हरेक आठवण मनात जपली

आई, किती ते तुझं निस्वा:र्थ प्रेम
हृद्याच्या किती कप्प्यात साठवू मी
कितींदा नव्या हृदयाचा संदेश
देवाकडे क्षणाक्षणाला पाठवू मी

आई, हजार जन्म घेतले तरी
एका जन्माचे ऋण फीटणार नाही
आई, लाख चुका होतील मज कडून
तुझं समजावनं मिटणार नाही

आई, करोडोंन मध्ये जरी हरवलो
तरी तू मला शोधून काढशील
आई, तुला एकदाच हाक दिली
तरी अब्जांनी धावून येशील

आज माझं मन मला म्हणालं

आज माझं मन मला म्हणालं
चल दोघ सागरतटी जाऊया
ती नसली तर काय झालं
आपण दोघंच प्रेमळलाटी वाहुया
निर्मळ लाटा निरखत
बेधुंद गाणी गाऊया

आज माझं मन मला म्हणालं
चल सागरतटी जाऊया
तु गहीरा की हा सागर गहीरा
आज दोघांची परीक्षा घेऊया
रात्रभर थांबुन आपणही
चांदण्याच्या संगतीने लहरी
चंद्रावर पहारा देऊया

आज माझं मन मला म्हणालं
चल सागरतटी जाऊया
तुझ्या आसवांची या
लहरींशी झुंज लाऊया
कोण जिंकतय कोण हरतय
आज दोघांची ताकद पाहुया
पाऊस बरसला जरी आता वेदनेचा
घाबरु नकोस तु मैत्रीची वळचण
आपण कुठंतरी शोधुया